"Linia życia" - Jodi Picoult

Tytuł: Linia życia

Autor: Jodi Picoult 

Kategoria: Literatura piękna 

Ilość stron: 544

Książki Jodi Picoult są bez wątpienia książkami do ostatniej strony silnie przesiąkniętymi problemami, jakie stawia przed nami życie. Nie brak w nich śmierci, samotności, hipokryzji, cierpienia. Dlaczego książki tej - nie do końca docenionej - pisarki są tak hipnotyzujące? Być może dlatego, że nie boi się poruszać tematów kontrowersyjnych, których tak zręcznie unikamy na co dzień; świadomie, bądź też mniej.

W ostatnich dniach miałam przyjemność zdobyć w swoje ręce powieść, pod nie do końca satysfakcjonującym mnie tytułem, „Linia życia”. Chciałoby się rzec, że jest to kolejna książka o parze ludzi, którzy napotykają na swej drodze miłości wiele przeciwności. I choć po części tak jest, to prawdziwy Czytelnik bez wątpienia dojrzy w niej zdecydowanie „coś więcej” - wiele prawd i wartości.

Jak można zostawić kilkuletnie dziecko, odchodząc od niego? Pozostawić je ze wszystkimi problemami, z tak trudnym okresem, jakim jest przecież dorastanie? Pozwolić, by jedynym „nauczycielem życia” stał się odtąd ojciec, który sam nie do końca może pogodzić się z odejściem żony?

Mała Paige stara się za wszelką cenę odnaleźć odpowiedzi na swoje pytania. Szybko dorasta, poznając smak życia. Razem ze swą pierwszą miłością poznaje tajniki cielesności, rozkoszy. Nie potrafiąc dłużej znieść sytuacji, w jakich się znajduje, ucieka do obcego miasta. Po raz kolejny zadaje swemu ojcu cios, który przeżył już przecież kilka lat wcześniej. Mimo wszystko, stale stara się zrozumieć zachowanie matki.

Dorosła Paige szybko odnajduje się w nowym miejscu; poznaje ludzi szczerych, chcących jej pomóc. Przede wszystkim odnajduje Nicholasa, który okazuje się być jej zupełnym przeciwieństwem. Jaki będzie to miało wpływ na ich dalszą znajomość? Szybko stają się jednością, przyciągają się, jakby znali się od lat; pobierają się. Mimo wszystko główna bohaterka przemilcza wiele faktów ze swej zagmatwanej przeszłości, nie do końca potrafiąc powiedzieć o wszystkim ukochanemu.

Piętno ucieczki, jakim dziewczyna została obdarzona w młodym wieku, ponownie daje o sobie znać. Dalszy los młodego małżeństwa staje pod ogromnym znakiem zapytania.

Tak oto w wielkim skrócie można przedstawić, cóż takiego znajdziemy w owej książce. Jeśli chodzi o bohaterów, momentami strasznie mnie irytowali, wręcz nie do zniesienia. Odkładałam książkę z niesmakiem, z brakiem jakiegokolwiek zrozumienia dla ich zachowania, by za chwilę do niej powrócić. Zaraz potem zaskakiwało mnie to, jak bardzo empatyczna potrafię się stać, jak mimo wszystko pewne rzeczy mogę zrozumieć. Jak widać, rozpiętość natężenia emocji sięgała naprawdę krańców, od złości, do zrozumienia. Wiele sytuacji ujętych w tej pozycji mnie nużyło i drażniło, kolejne natomiast stawały się szybko bliskie memu sercu.

Książkę czyta się stosunkowo szybko, mimo nawet obszernej objętości. Nie należy do specjalnie wymagających, przy jej czytaniu nie narażamy się wielce na usilne rozmyślania i refleksje, choć mimo wszystko niejednokrotnie się w nas budzą.

Pani Picoult znana jest z zamiłowania do wplatania w swe powieści wątków mających skutek na sali sądowej. Niemal w każdej jej książce mamy do czynienia ze scenami w sądzie. Tutaj spotkało mnie niemałe zaskoczenie, bo w tej powieści zupełnie tego nie ma. I dobrze! Przecież co za dużo, to nie zdrowo.

Jeśli, drogi Czytelniku, nie miałeś nigdy do czynienia z pozycjami tej autorki, polecałabym zacząć Ci tę miłą przygodę od książki „Drugie spojrzenie”, bądź też „Bez mojej zgody”. Spośród wielu książek tejże autorki (bo mimo wszystko często gości w moim księgozbiorze), pierwsza z wyżej wymienionych stała się mi najbliższą, bez wątpienia spodobała mi się najbardziej i powracam do niej często, na nowo poznając całą tę historię.